BLOG Januari -  Niels

Een krachtig begin van 2023! 

Ik, Niels Koudijs, ben geboren met cerebrale parese aan mijn rechterzijde, hierdoor loop ik wat moeilijker, en kan ik mijn hand wat minder goed gebruiken, dit weerhoudt mij niet om mijn passie te volgen, dat is hardlopen. Bewegen is goed voor mijn lijf, en ik houd wel van een uitdaging, daar krijg ik energie van.

Eind november 2022 werd ik bij de borrel na het rondje Rhenoy waar ik 10 kilometer heb gelopen gevraagd om mee te doen met de halve marathon van Egmond. Na een week nadenken had ik toegezegd. Want ik had al de Zevenheuvelenloop in Nijmegen in mijn benen en die had ik zonder problemen doorstaan. Vlak daarna ben ik van minimaal 2 naar 3 keer in de week gaan hardlopen, waarvan 2 keer zelf in omgeving Nijmegen en 1 keer in Beesd met het hardloop clubje dat op eigen initiatief is gestart.

Op zondag 9 januari was het dan zover. Mijn ouders en mijn jongste broer met zijn vriendin stonden bij de start voor de nodige steun. Er scheen een mooi zonnetje met een graad of 8 maar er stond ook een harde zuidwestenwind en dat was minder fijn. De eerste 7 kilometer gingen over het strand van Egmond in zuidelijke richting naar Castricum dus over het strand hardlopen is al zwaar en zeker voor iemand met een halfzijdige verlamming maar we hadden de wind ook nog tegen. Dus extra zwaar voor mij.

Maar gelukkig na het strand ongeveer boven op de eerste duin stonden de eerste supporters die ik ken. En die hebben mij het duin goed op geschreeuwd. In de duinen was het soms dringen want de paden waren soms smal, onverhard en natuurlijk met steile heuvels. Na 13 kilometer kwam er een man naast mij lopen om te zeggen hoeveel respect hij voor mij had en zei hij dat zijn vrouw dezelfde beperking heeft maar minder sport. Hij ging mijn naam onthouden want hij heeft nog vragen over sporten met een beperking. Net voor de laatste drinkpost kwam ik opeens een oude bekende tegen en daar heb ik een halve kilometer arm aan arm even mee bij gekletst. Na al 19 kilometer te hebben gelopen was daar eindelijk de laatste duin. In de laatste kilometer stonden mijn ouders, broer en vriendin weer klaar voor de laatste steun. Wat heel erg fijn was. Na de finish liep ik naar de sporthal waar ik mijn spullen had achter gelaten. Gelukkig kwam ik 100 meter na de finish mijn andere broer tegemoet gelopen met vriendin en hun grote kleine wonder (mijn neefje). Nadat ik mijn spullen had gepakt, zocht ik de rest van de lopers op. En wat smaakte dat eerste biertje heerlijk. Maar het grootste cadeau was dat de familie er was. Hier heb ik hard voor getraind, en dan was dit het resultaat. In één woord geweldig!